شب بود و سکوت و 

 

عقیق آسمان تماتم کالبدم را در بر خویش گرم نگاشته و باد کاجهای بار دار را حلحله شادی 

 شب را تا سپیده صبح به (خیال) و چشمانم را به خاطر شبهای تار روئیاها ، زنده به التماس دعا نشستم.جز بیداری شب و ملامت روز عاید اسغاثه دستان حاجتم، ثانیه هایی بود که تقدیر زیرکانه می دزدید بی انکه بدانم هنوز در التماس بچه گیهایم به دنبال کدام آرزوی خویش میگشتم ،خواب زمانه مرا به اندوه خود کشانده است.منی که هنوز پا به ظهور خویش، باید سلام را تمام میکردم.چگونه به رشد نسترن بذر امید میدادم!

 افسوس خاک آستینم بود و چشمانم به غبار خاکستر آلوده!!!

تلاش بیهوده بود، کسی به ما دل نمی بست !!!!!!

 کاش نگاهم را میفهمیدی !

 آ نگاه که زیر باران غرورت تن به ذلت ،هر حرفی میزدم !! تا شاید ، تا شاید کمی به عقب بنگری و بدانی که چگونه این مرد به التماس نگاهایت عادت کرده است !!

کاش میدیدی و می فهمیدی این استغاثه دستان حاجتم از چیست ؟

 و چگونه  ثانیه های تمام عمرم را به اعتکاف در محضر خدا گریستم تا شاید برگردی و به این عادت  ، طلسم همیشگی دهی !!!

روزه سکوت را بشکن !  این مرگ واقعی است  ؟ نگذار مرا به جرم اعتیادم به تو در این عالم دیوانه بخوانند !!

من به تمنای تو اینجایم ! آری این حقیقت است .می خواهم همیشگی دنیا  را در حصار وجو د تو محبوس باشم ؟؟!!

پرنده این حس مردنی نیست !!

بگذار تا زندانی همیشگی ات باشم  .

بگذار، تا عادت ذهنت شوم و به تدام  این حرف،  قسم انجیل را برایت بنویسم !!

خداوندا :

خداوندا تمام هستیم را به نگاه غریبه ای دوخته ام که مرا نمی خواهد و از نهان من اگاه

 نیست .بگو فرشته هایت برایم دعا کنند ، بیشتر از هر وقتی محتاج استجابت این دعاهستم !!!!