همه سر بر آستین تحمل ،غرق در اندیشه نامفهومی زیرکانه می گریند!!

هجوم صدای بچه ها ، سکوت مرا بیشتر به رخ این آشیان ناخواسته می کشاند ، عکسی پر از هزار سکوت درد شده ام ، نه حرف محبتی هست و نه کلام رفاقتی .

آهسته چشم بر هم می کوبم و غرور رنده میکنم تا میهن خویش کنیم آباد و تاولهای پایم به خاطر چکمه های استقامتم هست.!

خداوندا – قسمتم را زودتر چنگ بزن که استخوان قلبم شکست .آئینه نگارستان اندیشه، بگو زمستان محال آرزوهایت کجاست تا بگویم سورتمه ران عشق از آنجا نراند ! که هزار گورستان نیاز، همه آرزویم دیدار اوست.!